Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

 Love and run stories.                                                                        

Tzefalis Dimitri's Love and Run story! Την love and run ιστορία του αγαπημένου μου μαραθωνοδρόμου Τζεφαλή Δημήτρη έχω την τιμή να σας παρουσιάσω. Ο Δημήτρης μου μιλά στην συζήτηση μας με τόση αγάπη και αφοσίωση για το τρέξιμο και βλέπω μέσα από τα λόγια του τον δρομέα, τον προπονητή, τον πατέρα και τον φίλο. Είναι εκπαιδευτικός στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ και ζεί στην Δράμα με την υπέροχη σύζυγο του Λένα και τις γλυκιές κόρες τους Δανάη και Μαριαζήνα. Είναι ένας ήρεμος κι ευγενικός άνθρωπος ο οποίος με σκληρή προπόνηση και επιμονή έχει επιτύχει καταπληκτικές επιδόσεις στους αγώνες του.

Κάποιες από τις επιδόσεις του
                         Μαραθώνιος Αθηνών 2013 με χρόνο 2.44.58
                         Αθήνα 10χλμ      με χρόνο 33.20
                         Θεσσαλονίκη 5χλμ 2013 με χρόνο 16.28



 Πόσα χρόνια τρέχεις, πώς ξεκίνησε αυτή η μεγάλη "αγάπη";

Τρέχω από μικρό παιδί! Μου άρεσε να τρέχω στους δρόμους του Μοναστηρακίου Δράμας επιστρέφοντας κάθε φορά στο σπίτι. Ακόμα και στην επιστροφή απ’ το σχολείο με την τσάντα στην πλάτη, έτρεχα. Δεν έτρεχα γρήγορα, απλά είχα την αίσθηση αυτή, μάλλον λόγω της στενότητας των δρόμων στο χωριό. Ήταν ακόμα τότε που ρωτούσαν τα παιδιά τους γονείς τους, «αυτός γιατί τρέχει;» και οι μεγαλύτεροι με ρωτούσαν «σε κυνηγάει κανένας;». Από τότε, και μετά από μια δεκαετία περίπου ως αθλητής στίβου και δεκαθλητής, έτρεχα περιστασιακά!

Συστηματικά θα έλεγα ότι έγινα δρομέας το 2003 όταν έτρεξα για πρώτη φορά τον Κλασσικό Μαραθώνιο Αθηνών, όντας απροετοίμαστος γι’ αυτό το εγχείρημα. Η ιστορία του αγώνα και το δέος γι’ αυτόν, μ’ έκαναν να μην μπορώ να αντισταθώ στη συμμετοχή και έτσι στήθηκα στη γραμμή της εκκίνησης. Στόχος μου ήταν να φτάσω έστω σε μια απόσταση που δεν είχα ξανακάνει στην προπόνηση, για παράδειγμα τα 30 χλμ. (Τα περισσότερα χιλιόμετρα που είχα κάνει ως τότε ήταν 20!) Ή ιδέα όμως του τερματισμού στο Παναθηναϊκό Στάδιο με έσπρωχνε να συνεχίσω την προσπάθεια. Τελικά τα κατάφερα, με μοναδικά θύματα μερικά μαύρα νύχια στα πόδια και έναν αξιομνημόνευτο μυϊκό κάματο. Η αγάπη μου για το τρέξιμο συνεχίζεται ως σήμερα και εικάζω ότι θα υπάρχει δια βίου!









Ποιός είναι ο αγαπημένος σου αγώνας; Ποιά όμορφη στιγμή δεν θέλεις να ξεχάσεις και ποιά άσχημη θα ήθελες να ξεχάσεις;


Νομίζω ότι δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, αν και όλοι οι αγώνες ξεχωριστά έχουν κάτι μοναδικό να σου προσφέρουν. Προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε αγώνα που τρέχω και πιστεύω ότι τα καταφέρνω.

Απ’ τις ομορφότερες στιγμές είναι τα τελευταία μέτρα στον Μαραθώνιο της Αθήνας στην οδό Ηρώδου του Αττικού και η στιγμή της εισόδου στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Μια στιγμή που απαλύνει όλη την κούραση των προηγούμενων 42 χλμ. Παρότι το έχω ζήσει 11 φορές ως τώρα, κάθε φορά έχει μια μαγική επίδραση επάνω μου.

Τις άσχημες στιγμές φροντίζω να τις κάνω σάντουιτς, βάζοντας τες ανάμεσα σε δυο όμορφες στιγμές που μου έχουν φτιάξει στο παρελθόν τη διάθεση! Αρχή μου είναι να προχωρώ μπροστά αποκομίζοντας κάτι θετικό από κάθε εμπειρία!



Πόσο σημαντική είναι για σένα η υποστήριξη και η κατανόηση από την οικογένεια και τους φίλους; 

Χωρίς αυτήν δε θα μπορούσα να συνεχίσω να είμαι δρομέας , με την έννοια της συστηματικής και πολυετούς ενασχόλησης. Η Λένα και τα κορίτσια μου, η Δανάη και η Μαριαζήνα, έχουν βρεθεί δίπλα μου σε πάρα πολλές όμορφες στιγμές. Οι άνθρωποι που είναι γύρω μας και μας αγαπούν δεν πρέπει να πανηγυρίζουν μόνο με τις επιτυχίες μας, αλλά να μας κάνουν να βλέπουμε και τα λάθη μας.

Είναι ανάγκη να υπάρχει χώρος σε όλα τα μέλη κάθε οικογένειας, να κάνουν κάτι που αγαπούν, στον ελεύθερο χρόνο τους. Η οικογένειά μου κατανοεί την ανάγκη μου για το τρέξιμο και ότι πλέον είναι πολλά περισσότερα από ένα χόμπι. Είναι μια ζωτική ανάγκη να βγω και να τρέξω εκεί έξω.




Πού σου αρέσει να τρέχεις πιο πολύ; Έχεις αγαπημένο μέρος προπόνησης;

Αγαπημένο μου μέρος για προπόνηση είναι το περιαστικό δάσος του Κορυλόβου Δράμας. Ακόμα και λίγα μέτρα μακριά από τον ασφάλτινο δρόμο, αισθάνεσαι ότι ξεφεύγεις από την καθημερινότητα και την ζωή στην πόλη, παρόλο που η Δράμα είναι ιδιαίτερα φιλική και ανθρώπινη πόλη για να ζει κανείς. Το τρέξιμο εκεί φέρνει τη λήθη σε όλα τα καθημερινά προβλήματα και με βοηθά να δίνω τις καλύτερες λύσεις σε ότι με απασχολεί.

Αν με αντικρύσει κάποιος άγνωστος στο κατέβασμα από το μονοπάτι στο τέλος της προπόνησής μου, βλέποντας το χαμόγελό μου θα απορούσε πώς αυτό συνυπάρχει με την κούραση και την εξάντληση. Αυτό το συναίσθημα του τρεξίματος στη φύση με κάνει να βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση. Εκεί νιώθω ότι η ειρήνη και η αρμονία κατοικούν μέσα μου! Χωρίς ρολόγια, χωρίς συναγωνισμό και χωρίς ίχνος μικροπρέπειας. Εκεί μέσα συγχωρώ και κατανοώ τους πάντες και συνεχίζω την έμπροσθεν πορεία. Θεωρώ ότι μόνο όσοι αθλούνται συνειδητά, μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ!



Πολύς κόσμος βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο προετοιμασίας πριν τον Μαραθώνιο. Τι θα είχες να συμβουλέψεις για αυτές ακριβώς τις τελευταίες μέρες; 



Αυτές τις τελευταίες μέρες χρειάζεται ηρεμία και πίστη στην προπόνηση που έχει ήδη γίνει. Απ’ αυτό το σημείο και έπειτα μειώνουμε τον όγκο της προπόνησης σε χιλιόμετρα, αλλά διατηρούμε την ένταση. Ακόμη και οι πιο γρήγορες προπονήσεις όμως πρέπει να είναι μικρότερες σαν ποσότητα, απ’ ότι στο προηγούμενο διάστημα.

Ο Μαραθώνιος είναι μοναχικό αγώνισμα και πρέπει να τον τρέξουμε με τον ρυθμό στον οποίο έχουμε προπονηθεί. Οι πειραματισμοί την ημέρα του αγώνα δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Απαιτείται καλή μελέτη της διαδρομής και των υψομετρικών της και φυσικά προπόνηση σε αντίστοιχες κλίσεις.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι δρομείς την ανάγκη της πτώσης του ρυθμού στις ανηφόρες. Η προσπάθεια διατήρησης σταθερού ρυθμού σε όλο τον αγώνα θα οδηγήσει σε αντιοικονομική διαχείριση του γλυκογόνου με αποτέλεσμα την πρόωρη και ανεπιθύμητη πτώση της απόδοσης αρκετά χιλιόμετρα πριν το τέλος του αγώνα.

Η προπόνηση και η διαχείριση του Μαραθωνίου, με στόχο την βέλτιστη δυνατή επίδοση, κρίνεται στις λεπτομέρειες και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη. Η γνώση του κάθε αθλητή ξεχωριστά από τον προπονητή είναι πολύ σημαντική. Τα προγράμματα «φασόν» δεν ενδείκνυνται για τον Μαραθώνιο δρόμο, εφόσον επιδιώκεται η βελτιστοποίηση της απόδοσης, και όχι απλά η συμμετοχή.





Ποιός ο ρόλος της προπονητικής ηλικίας και ποιός της βιολογικής για τη βελτίωση ενός δρομέα αντοχής; Τελικά μέχρι πότε μπορεί κάποιος να προσδοκά βελτίωση των επιδόσεών του;


Εδώ θα πρέπει να αναφερθώ με ένα μικρό άρθρο, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θέλουν να διαβάσουν κάτι τέτοιο εδώ, οι αναγνώστες σου. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.

Η προπονητική ηλικία είναι σημαντική για τη διατήρηση της καλής σωματικής υγείας και τη μακρόπνοη πορεία του δρομέα. Έχει να κάνει με το πόσα χρόνια ασχολούμαστε με τον αθλητισμό. Κάποιος που έπαιζε ποδόσφαιρο από την παιδική έως την εφηβική ηλικία και μετά από π.χ. 10χρονη διακοπή ασχοληθεί με τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων, έχει πολύ καλύτερες πιθανότητες να ανταποκριθεί με επιτυχία και μένοντας υγιής σε πολύωρες προπονήσεις και αγώνες, σε σχέση με κάποιον άλλον που ποτέ στη ζωή του δεν γυμνάστηκε. Το σώμα και όλα τα λειτουργικά συστήματα του οργανισμού μας έχουν «μνήμη».

Η βιολογική ηλικία σίγουρα παίζει το ρόλο της και αποτελεί τροχοπέδη στην συνεχή βελτίωση του οργανισμού. Το πότε θα σταματήσει αυτή η ανάπτυξη έχει να κάνει με ατομικά ή γενετικά προκαθορισμένα χαρακτηριστικά και τη σωστή προπόνηση που θα κάνει ο αθλητής. Η διάρκεια μας καταξιώνει και όχι η βελτίωση «ασανσέρ» η οποία όσο γρήγορα μας ανεβάζει, άλλο τόσο γρήγορα μπορεί να μας κατεβάσει. Εκτός αν ο στόχος μας είναι απλά η εμπειρία για κάποιον αγώνα.

Η βελτίωση κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική και εξαρτάται από τους παράγοντες που προανέφερα. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι μια «μηχανή» που η βελτίωσή του ξεπερνά τα κοινά ανθρώπινα όρια. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξει σύμπτωση πνευματικών και ψυχικών παραγόντων σε συνδυασμό με υψηλά κίνητρα. Πώς να ξεπεράσουν τον κ. Γιάννη Κούρο στο Εξαήμερο του Αιώνα στη Νέα Υόρκη το 1984 οι άλλοι δρομείς, όταν αυτός κουβαλούσε μέσα του τόσο πόνο και αδικία και τέτοια ψυχικά και πνευματικά αποθέματα; Όποιος μπήκε στην «κόλαση» και ξαναβγήκε δύσκολα μπορεί να νικηθεί! Πώς να ξεπεράσει τον Κενυάτη δρομέα ο Ελβετός, όταν ο 2ος θέλει να προσθέσει μερικές χιλιάδες ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του ενώ ο πρώτος το κάνει για την επιβίωση της οικογένειάς του ή του χωριού του; Αναφέρω τα παραπάνω για να δώσω έμφαση στους στόχους και τα κίνητρα που συντελούν στην βελτίωση ανεξάρτητα με τη βιολογική ηλικία.

Αυτοί που ξεκινούν καθυστερημένα τον αθλητισμό συνήθως έχουν μεγαλύτερη βελτίωση ως ποσοστό, από κορεσμένους – χορτασμένους αγωνιστικά παλιούς αθλητές, -αλλά όχι συνήθως επιδόσεις- από αθλητές που ξεκίνησαν νεότεροι και έχουν πετύχει τα ρεκόρ τους σε μικρότερες ηλικίες.

Επίτρεψέ μου να παραπέμψω όποιους ενδιαφέρει περισσότερο το θέμα σε δύο παλιότερα άρθρα μου. Το πρώτο, «Η προπονητική ηλικία και ο ρόλος της στη συμμετοχή σας σε αγώνες»,
http://onestepbeyond.gr/index.php/articles/63-2016-02-24-06-41-37
και το 2ο , «Προπόνηση μετά τα 40!»,
http://onestepbeyond.gr/index.php/articles/5-after-40



Τι σκέφτεσαι, τί νιώθεις στον τερματισμό ενός μαραθωνίου; 

Νιώθεις μοναδική χαρά και αγαλλίαση που τα κατάφερες και βρίσκεσαι εκεί!
Στην Αθήνα, την πατρίδα του Μαραθωνίου η χαρά είναι διπλή! Είσαι γεμάτος συναισθήματα και η ιστορία του αγώνα σου προκαλεί ψυχική ανάταση. Οι δυσκολίες της διαδρομής, όντας μια απ’ τις δυσκολότερες διαδρομές Μαραθωνίου στον κόσμο, έχουν ξεχαστεί, και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του αγώνα αισθάνεσαι νικητής που είσαι εκεί, που ήσουν μέρος ενός ιστορικού αγώνα! Νιώθω ότι έκανα κάτι σπουδαίο και μεγάλο που κατάφερα να τερματίσω, και παράλληλα, βρισκόμενος σε αυτό το στάδιο, νιώθω την πραγματική διάσταση της ύπαρξής μου στο ρου της Ιστορίας. Ο Μαραθώνιος σε διδάσκει να είσαι ταπεινός! Ο ίδιος ο αγώνας μπορεί να σε ταπεινώσει. Ο Μαραθώνιος για μένα είναι ένας μεγάλος Δάσκαλος!



Πως μπορεί κάποιος να καταλάβει έγκαιρα ότι είναι επιρρεπής στο σύνδρομο υπερπροπόνησης και τι μπορεί να κάνει γι' αυτό;

Επειδή μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κάποιο αξιόπιστο τεστ διάγνωσης του Συνδρόμου Υπερπροπόνησης, απαιτείται άριστη γνώση του κάθε αθλητή ξεχωριστά από τον προπονητή και η συνεχής μεταξύ τους επικοινωνία και ανατροφοδότηση σχετικά με την πορεία του προγράμματος και των προπονήσεων.

Η συμπτωματολογία του συνδρόμου είναι ένα πλέγμα ψυχοσωματικών διαταραχών. Πολλοί αθλητές το διανύουν χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται. Συχνά όταν το συνειδητοποιήσουν, από τυχαίες ενδείξεις ή κάποιον τρίτο, είναι ήδη πολύ αργά και η πτώση της απόδοσης μοιραία.

Ο αθλητής εμφανίζεται αδικαιολόγητα εκνευρισμένος, ανυπάκουος, εριστικός και υπερευαίσθητος στην κριτική. Συχνά είναι κακοδιάθετος, αδιάφορος ή μελαγχολικός. Εξαφανίζεται ο ενθουσιασμός του για προπόνηση, σεξουαλική επαφή και αυξάνονται οι φοβίες του για νέους αγώνες και προκλήσεις. Δεν είναι συγκεντρωμένος και το ηθικό του είναι γενικά μειωμένο. Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από σταδιακή πτώση της απόδοσης και πιθανούς τραυματισμούς, λόγω του ότι ο αθλητής θεωρεί ότι η πτώση οφείλεται σε λιγοστή προπόνηση. Έτσι ξεκινά ένας φαύλος κύκλος που τον οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.

Πρόγνωση μπορεί να γίνει παρατηρώντας αδικαιολόγητα αυξημένη καρδιακή συχνότητα και παραμονή αυτής σε αυξημένα επίπεδα για πολύ ώρα μετά την άσκηση, ασυνήθιστα αυξημένη καρδιακή συχνότητα μετά το πρωινό ξύπνημα για σειρά ημερών και παρατεταμένες, επαναλαμβανόμενες αϋπνίες . Η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να βοηθήσει στην πλήρη υποχώρηση του συνδρόμου σε 2 έως 4 εβδομάδες. Σε διαφορετική περίπτωση καθυστερημένης πρόγνωσης μπορεί η θεραπεία να ξεπεράσει τους 4 μήνες.

Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που χάθηκαν νωρίς εξαιτίας του συνδρόμου υπερπροπόνησης και δεν κατάλαβαν ποτέ τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στην διακοπή της αγαπημένης τους δραστηριότητας. Αφελώς, προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι σταμάτησαν επειδή το ήθελαν οι ίδιοι. Είναι κρίμα η έλλειψη ενημέρωσης και σωστής προπονητικής καθοδήγησης να στερεί από κάποιους τη δραστηριότητα που αγαπούν.

Συνοπτικά θα αναφέρω μερικά μέτρα θεραπείας του συνδρόμου όπως, η αποχή από την αγωνιστική δραστηριότητα για εύλογο χρονικό διάστημα, ο ατομικός ψυχολογικός επαναπρογραμματισμός, η ανασυγκρότηση των στόχων του αθλητή και της προσωπικότητάς του, η άριστη διατροφή, διάφορα παθητικά μέσα αποκατάστασης όπως σάουνα, υδροθεραπεία, χειρομάλαξη κ.α. και τέλος μετά τη βελτίωση των συμπτωμάτων, προοδευτική επανένταξη του αθλητή στην προπονητική διαδικασία με σωστές προπονητικές μεθόδους και καθοδήγηση.
Συγχωρέστε με για το μακροσκελές της απάντησης και την πιθανά εξεζητημένη ορολογία, αλλά μόνο έτσι μπορούσε να απαντηθεί αυτή η πολύ χρήσιμη, αλλά ελπίζω αχρείαστη για τους αναγνώστες σου ερώτηση.












Ποιοί είναι οι αγώνες που θέλεις να πάρεις μέρος στο μέλλον, πώς διαλέγεις τους αγώνες που τρέχεις;

Έχοντας τρέξει πάρα πολλούς αγώνες στο παρελθόν, με ευχαριστεί να τρέχω σε αγώνες τη στιγμή που νιώθω και θέλω πραγματικά, και όταν δεν διαταράσσεται η οικογενειακή γαλήνη! Μου αρέσουν πολλοί αγώνες αλλά πλέον επιλέγω κάποιους κοντινούς αγαπημένους ή κάποιους μακρινούς που προσφέρονται για αθλητικό τουρισμό παρέα φίλους ή την οικογένειά μου.

Θα ήθελα να τρέξω στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, τον δεύτερο ενδεχομένως ιστορικότερο Μαραθώνιο μετά απ’ αυτόν της Αθήνας. Σίγουρα πολλοί αγώνες σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι δελεαστικοί και άξιοι θαυμασμού. Πάντα είμαι ανοικτός στις προκλήσεις!












Στην Ελλάδα το δρομικό κίνημα γιγαντώνεται, αλλά ως γνωστόν είμαστε και λαός της υπερβολής. Που πιστεύεις τελικά ότι οδηγείται το ενδιαφέρον για το τρέξιμο;

Η υπερβολή είναι χαρακτηριστικό του ταμπεραμέντου μας ως λαού. Το περίφημο φιλότιμό μας, εμπεριέχει την υπερβολή. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιο θετικό χαρακτηριστικό σε κάποιον άνθρωπο ή λαό, που να μην έχει στον αντίποδα και την αρνητική του πλευρά, και το αντίθετο. Πώς θα μπορούσε να εξαιρεθεί το δρομικό κίνημα απ’ την υπερβολή;

Οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων όπως και οι δρομείς αυξάνονται και αλλάζουν, όπως και τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας. Πολλοί ακολουθούν απλά το ρεύμα γιατί απλά δεν μπορούν να το σταματήσουν. Εξαιτίας του τρεξίματος θα περίμενα να δούμε πιο υγιείς ανθρώπους, να εργάζονται με καλύτερη διάθεση, κέφι και καλύτερη απόδοση. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει μόνο εν μέρει. Σαν λαός έχουμε κακώς νοούμενα ανεπτυγμένο το στοιχείο της σύγκρισης. Θα έπρεπε να προέχει η ατομική μας βελτίωση πρωτίστως. Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν απ’ τον καθένα ξεχωριστά είναι: «Έχω καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία από τότε που ξεκίνησα το τρέξιμο;» και « Μήπως επισκέπτομαι τους γιατρούς συχνότερα από τότε που ξεκίνησα το τρέξιμο;».

Με δεδομένο ότι είμαστε ενήλικες και οι αποφάσεις είναι προσωπικές και αναφαίρετο δικαίωμά μας, ο καθένας είναι υπόλογος των πράξεών του στον εαυτό του και την οικογένειά του. Απλά θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να ενημερώνεται έγκυρα και σωστά όταν ξεκινά κάτι νέο και να κατανοήσει ότι η υπομονή είναι συνυφασμένο με την αντοχή!

Πρέπει να γίνει ένας επαναπροσδιορισμός των πόσων αγώνων θα τρέχει ο καθένας και ποιας απόστασης. Θα πρέπει σε προσωπικό επίπεδο να απαντηθούν τα παρακάτω: Πόσο επηρεάζει ο κάθε αγώνας που συμμετέχω την υγεία μου; Μπορώ να αυξάνω διαρκώς και όσο σύντομα θέλω την αγωνιστική μου απόσταση; Μπορώ να τρέχω πολλούς αγώνες στη σειρά ακόμα και κάθε εβδομάδα; Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι μεταξύ μας σαν οργανισμοί και το ότι το έκανε κάποιος άλλος δε σημαίνει ότι ταιριάζει να το κάνουμε και εμείς, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή!

Σε ότι αφορά τα παιδιά, σας αναφέρω ότι ο μεγαλύτερος αγώνας που θεσπίζεται από την πολιτεία να συμμετέχουν οι μαθητές και μαθήτριες Δημοτικών Σχολείων είναι τα 1000 μέτρα και η μεγαλύτερη απόσταση των παιδιών Γυμνασίου ορίζεται στα 3000 μέτρα. Κάποιοι εργοφυσιολόγοι – επιστήμονες τα όρισαν όλα αυτά για την προστασία και την μελλοντική υγεία των παιδιών.

Στην οδήγηση παρότι υπάρχουν σαφή όρια ταχύτητας, πολλοί ενήλικες συχνά το ξεπερνούν με κίνδυνο προστίμου ή της ίδιας τους της ζωής.

Ποιος θα ορίσει όμως την απόσταση, το κάθε πότε και σε πόσους αγώνες ετήσια θα μπορούν να συμμετέχουν οι ενήλικες; Επειδή μάλλον αυτό δε θα οριστεί ποτέ, θα πρέπει ο καθένας να κινείται με γνώμονα την άριστη γνώση της προπονητικής, την πρότερη εμπειρία παλιών και «σοφών» αθλητών, της καλής ατομικής σωματικής υγείας και της επαρκούς προετοιμασίας για τον αγώνα στόχο.

Κανένας διοργανωτής σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα σου αρνηθεί τη συμμετοχή σ’ έναν αγώνα, επειδή την προηγούμενη εβδομάδα έτρεξες σε κάποιον άλλον και πιθανά θα βλάψεις τον εαυτό σου. Η επιλογή είναι προσωπική και θα πρέπει να λαμβάνεται με σωφροσύνη, ηρεμία και γνώμονα τις οικογενειακές και επαγγελματικές επιπτώσεις και όχι μόνο την παρόρμηση της στιγμής!

Το ενδιαφέρον για το τρέξιμο θεωρώ ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει σε όλες τις αποστάσεις και προβλέπω ότι οι Υπερμαραθώνιοι δρόμοι, θα γίνουν οι νέοι Μαραθώνιοι σε ότι αφορά τις συμμετοχές των αθλητών.

Στην εποχή μας, για ποικίλους λόγους ο καθένας μας αναζητά νέες προκλήσεις που θα εντυπωσιάσουν εμάς και τους οικείους μας. Αν πεις σε κάποιον στη δουλειά σου ότι έκανες τα 10 χλμ σε 35 λεπτά, δηλαδή με 3’ 30’’ μέσο όρο ανά χλμ, πιθανότατα θα σου πουν, «Σιγά, ο γαμπρός μου την προηγούμενη εβδομάδα έκανε 60 χλμ!». Λίγοι θα λογαριάσουν ότι με το ρυθμό του 10αριού που προανέφερα δεν μπορεί να τρέξει ούτε 1000 μέτρα το 99,9% του πληθυσμού της χώρας. Εννοείται, οφείλω να ξαναπώ, ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να κάνει ότι επιθυμεί εφόσον αυτό του δίνει ευχαρίστηση! Άλλωστε, πιστεύω ότι καμιά προσπάθεια δεν είναι λίγη και κανένας ρυθμός δεν είναι αργός! Προσωπικά σέβομαι όλες τις αποστάσεις και θαυμάζω όλους τους αθλητές και τις προσπάθειές τους. Πιστεύω ότι δε θα αργήσω να ανέβω στις αγωνιστικές αποστάσεις των Υπερμαραθωνίων δρόμων. Με συναρπάζουν ιδιαίτερα οι αγώνες υπεραποστάσεων που γίνονται στα βουνά της Παρανέστιας γης του Νομού Δράμας.

Σίγουρα πάντως οι καλά οργανωμένοι αγώνες που σέβονται τον αθλητή και τον βάζουν στο επίκεντρο, πριν από το κέρδος, θα διανθίζονται και θα γιγαντώνονται, ενώ κάποιοι άλλοι, πρόχειρα στημένοι θα φθίνουν στην πορεία του χρόνου. Η οικονομική κρίση, είχε το θετικό -αν μπορείς να το πεις αυτό- ότι έκανε τους ανθρώπους να κρίνουν λίγο πιο προσεχτικά πώς και που θα διαθέσουν τα χρήματά τους.








 Τα προσωπικά και τα δρομικά σου όνειρα;

Τα προσωπικά και δρομικά μου όνειρα ταυτίζονται. Έχουν να κάνουν με τη διαρκή εξέλιξη και βελτίωση. Το τρέξιμο για μένα είναι συνυφασμένο με τη φιλοσοφία. « Το τρέχειν, εστίν φιλοσοφείν», θα έλεγα χαριτολογώντας. Μου αρέσει να θέτω νέους στόχους και να βελτιώνομαι διαρκώς σε όλους τους τομείς, αν είναι δυνατόν. Πώς μπορούμε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό να δεν έχουμε στοχεύσει πρώτα στο αδύνατο;

Όνειρο ζωής θα ήταν να τρέξω κάποια στιγμή και το Σπάρταθλο, αλλά θεωρώ ότι είμαι ακόμα πολύ νέος γι’ αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να σέβεσαι τόσο πολύ αυτόν τον αγώνα, ώστε να το θέλει κάθε σου κύτταρο της ψυχή και του σώματος. Αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον τρέξεις «Υπερβατικά», με το μυαλό και την ψυχή, όπως δίδαξε ο μοναδικός Γιάννης Κούρος, και όχι σαν έναν ακόμα αγώνα υπεραπόστασης!

Όνειρό μου τέλος είναι να δω τη χώρα μου να εξελίσσεται και εμείς οι πολίτες να συγκρινόμαστε με τους άλλους μόνο στο επίπεδο του ότι, αφού μπόρεσε αυτός, άρα μπορώ κι εγώ. Η επιτυχία του άλλου να αποτελεί σκαλοπάτι για εμάς. Η σύγκριση με τον διπλανό να μην είναι μια ψυχοφθόρα αναμέτρηση, αλλά να μας ωθεί ώστε να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο. Έτσι μόνο θεωρώ ότι βελτιώνεται μια κοινωνία. Όπως έλεγε ο Νίτσε, θα βρίσκουμε τη ζωή μας πολύ πιο όμορφη, όταν πάψουμε να τη συγκρίνουμε με τις ζωές των άλλων.

Κατά βάθος, προσδοκώ αξιοκρατία και ισονομία σε όλα τα επίπεδα, αυτό δηλαδή που διδάσκει κατά βάση το τρέξιμο. Όλοι σε μια γραμμή, με τις ίδιες συνθήκες και ο καλύτερα προετοιμασμένος και προπονημένος για εκείνο τον αγώνα, κερδίζει. Κάπως έτσι θα ήθελα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου και να διεκδικήσουν το μέλλον τους. Δε σταματώ να ελπίζω, αλλά παράλληλα έχω τη συναίσθηση, ότι είναι πιο σίγουρο να διορθώσω τον εαυτό μου, απ’ το να προσπαθήσω να διορθωθούν οι άλλοι!

Ραντεβού στον 10ο Γύρο Πόλης της Δράμας, στη μνήμη του αείμνηστου γυμναστή Νίκου Βαλδίρκα, και 1ου αγώνα που διοργανώνει ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Δράμας (Drama Runners) στις 18-12-2016. Θα είναι φοβερή η εμπειρία να τρέξουμε στην μαγευτική ατμόσφαιρα της Ονειρούπολης Δράμας, σ’ έναν τελείως διαφορετικό αγώνα. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά με πολλούς γνωστούς και φίλους!

Εύχομαι υγεία σε όλους, πολλούς ονειρεμένους τερματισμούς και πολλές δρομικές αγκαλιές.
Ευχαριστώ για τις όμορφες ερωτήσεις σου και την ευκαιρία να βγάλω προς τα έξω ορισμένες από τις σκέψεις και συναισθήματά μου.
Σου εύχομαι τέλος προσωπικά υγεία και επιτυχίες σε ότι αναλαμβάνεις!


Σε ευχαριστώ Δημήτρη που μου χάρισες την μοναδική love and run ιστορία σου! 

Είμαστε τυχεροί εμείς οι Δραμινοί δρομείς που έχουμε κοντά μας έναν τόσο σημαντικό αθλητή.
Εύχομαι τα προσωπικά και δρομικά σου όνειρα να πραγματοποιηθούν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου